ตั้งอยู่ห่างจากตัวเมือง 4 กิโลเมตร บนเส้นทางผ่านจากจังหวัดบักเลียว (Bac Lieu) และจังหวัดก่าเมา(Ca Mau) ไปทางเกิ่นเทอ (Can tho) มีรถประจำไปยังโฮจิมินห์ เกิ่นเทอ ก่าเมา บักเลียว และอื่นๆ จะมีรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างบริการที่สถานี สามารถนั่งไปเมืองต่างๆในระยะ 30 กิโลเมตร หรือเพื่อเข้าเมือง mr.hotsia มกราคม 2555
วัดที่มีความเก่าแก่หลายร้อยปี มีพระอยู่ด้วย มีการบิณฑบาต มีโบสถ์ที่พระประธานในโบสถ์งดงาม จิตกรรมฝาผนังแบบเขมร หากมาเที่ยวช็อกจางแล้วไปวัดปั้นดินวัดนี้จะอยู่ก่อนถึงทางซ้ายมือ ตรงข้ามวัดเป็นโบสถ์คริสต์ ข้างๆ มีร้านกาแฟริมถนน ผมก็ไปนั่งกินกาแฟตรงหน้าวัด ดูพระกลับจากบิณฑบาตยามเช้า ดูวิถีผู้คนเมืองนี้ mr.hotsia มกราคม 2555
ปกติกินเต้าทึงเย็นไม่เคยเห็นใส่ไข่มาก่อน มากินที่ช็อกจรังเห็นใส่ไข่คล้ายๆ ไข่พะโล้ mr.hotsia เลยไม่พลาดที่จะชิม รสชาติออกหวานๆ น้ำเต้าทึง ไข่พะโล้ต้มจนแข็งนิดๆ อร่อยกำลังดีครับ ไม่มีกลิ่นคาวเลย เต้าทึงนี่เป็นอาหารที่น่าจะมาจากประเทศจีน ที่เมืองนี้มีคนจีนอาศัยอยู่ด้วยจึงมีเต้าทึงอร่อยๆแบบนี้ อีกอย่างร้านนี้ตั้งอยู่หน้าศาลเจ้าจีนพอดีเลยครับ mr.hotsia มกราคม 2555
ในแต่ละเมืองของเวียดนามเขาจะมีสวนสาธารณะ และสวนสนุกเด็กๆให้เล่นกลางคืน ของเมืองช็อกจางสวนสาธารณะใหญ่มาก เป็นทะเลสาบย่อยๆกลางเมือง มีน้ำพุ ให้คนไปเดินเล่นถ่ายรูปกัน สวนสนุกเด็กๆมีเด็กเยอะ อาจเป็นเพราะที่เวียดนามนี่เด็กเขาเยอะมาก ไปไหนก็เจอแต่คนมีลูกครับ ห่างจากสวนสนุกไปไม่ไกลสามารถเดินไปได้มีห้างดังคือ “ห้างโคออป” หรือ Coop Mart เป็นที่นิยมของชาวเมืองมาซื้ออาหารกัน เมืองนี้ช่วงเทศกาลเต็ดเวียดนามแต่งไฟสวยงามครับ เดินเล่นในเมืองมีอนุสาวรีย์กลางเมืองแต่งไฟดูงดงาม mr.hotsia มกราคม 2555
เป็นวัดดังที่ตั้งอยู่กลางเมืองช็อกจาง เป็นวัดชาวจีนที่มีมาแล้วกว่า 200 ปี วัดนี้ที่เป็นที่รู้จักเพราะว่ารูปปั้นในวัดเกิดจากฝีมือของเจ้าอาวาทที่ปั้นรูปปั้นต่างๆกว่า 20 ชนิดด้วยดิน โดยท่านปั้นตั้งแต่อายุ 20 ปี จนมรณภาพตอนอายุ 62 ปี ชาวเวียดนามเองนิยมมาไหว้พระวัดนี้ มีทั้งมาส่วนตัวและมาทัวร์ มีรถบัสใหญ่มาจอดตลอดแนวถนน ช่วงเวลาที่เหมาะคือสายหน่อยให้คนมาเที่ยวกันก่อน เพื่อจะได้เห็นวิถีของชาวเวียดนามที่มาไหว้พระ ไปเช้าเกินไปไม่เห็นอะไรครับ รูปปั้นด้านในผมว่ามีหลายอย่างในศาสนาพุทธ มีเจ้าแม่กวนอิมด้วย ด้านหลังวัดมีร้านขายก๋วยเตี๋ยวน้ำปลาร้า ด้านข้างวัดขายของทีระลึกและอาหารประจำถิ่น สามารถคลิกดูพิกัดจีพีเอส(GPS) ด้านบนรูปดูแผนที่จาก Google หรือนำพิกัดไปใช้งานได้จริงครับ Mr.hotsia มกราคม 2555
ตลาดอยู่ติดกับตลาดโต้รุ่งที่ขายข้าวเหนียวหน้าเป็ด มีตลาดของแห้งอยู่ด้านหน้า และอยู่ในเขตตัวเมืองชั้นในไม่ไกลจากแม่น้ำเหา ในตลาดมีปลาไหล เต่า อาหารทะเล ปลาน้ำจืดชนิดต่างๆ มีปลาร้าแบบเวียดนามด้วย โซนที่ชาวบ้านเอาของมาขายกันเองมีสีสันครับ Mr.hotsia มกราคม 2555
คือต้มเส้นแล้วมีน้ำปรุงคือน้ำปลาร้าหรือแจ่ว ที่เมืองไทยก็มีครับ ผมเคยกินที่ตลาดเช้าเชียงคาน ที่เชียงคานเรียกว่า “ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว” ส่วนที่เวียดนามใต้เขานิยมกันต้มเส้นน้ำปลาร้ากัน ผมลองชิมแล้วอร่อยดี น้ำหอมซดน้ำแล้วอร่อยนัวจริงๆ ร้านที่ผมไปกินอยู่ที่วัดปั้นดิน ก๋วยเตี๋ยวน้ำปลาร้าจะเน้นผัดเยอะ จะใส่เนื้อปลา หมู ไก่ ก็ได้ ที่เมืองบัคเลียวใส่หัวปลาช่อน ที่เมืองช็อกจรังใส่ไก่ครับ ในร้านเดียวกันยังมีขายข้าวหน้าหมูย่างหรือ “เกิมตั๊ม” คนที่มาเที่ยววัดปั้นดินกินกันหลายคน ผมนั่งเล่นดูคนเฒ่าคนแก่เขาไหว้พระแบบหวายมือ ได้เห็นวิถีชีวิตของชาวเวียดนามเมืองนี้ mr.hotsia มกราคม 2555
แต่ละที่แต่ละเมืองอาหารการกินที่นิยมแตกต่างกันไป บางเมืองกินข้าวต้ม บางเมืองเกิมตั๊ม(ข้าวหน้าหมู) ที่เมืองช๊อกจรัง อาหารยอดนิยมคือข้าวเหนียวหน้าเป็ด เป็นข้าวเหนียวคล้ายข้าวเหนียวไก่ย่าง ไม่ใช่ข้าวเหนียวมูนกะทิ แล้วกินกับเป็ดทอดกรอบ มีปากเป็ด เครื่องในเป็ด เนื้อเป็ด มีขายอยู่ทั่วไปที่เยอะหน่อยย่านที่ผมไปกินคือหน้าตลาดช็อกจรัง (Soc Trang Market) ความอร่อยของข้าวเหนียวเป็ดคือเขาจะมีน้ำปรุงรสราดไปบนข้าวเหนียว มีผักแจมให้ด้วย ปากเป็ด หัวเป็ดทอดกรอบกำลังดี เครื่องในเป็ดตับอร่อยกว่ากึ๋นครับ กึ๋นแข็งไปหน่อย มาเที่ยวช็อกจางอย่าลืมไปชิมย่านหน้าตลาด ดูวิวคนสัญจรไปมา ได้บรรยากาศการท่องเที่ยววิถีชีวิตแท้ๆ ส่วนใครที่กินยากสักหน่อยผมแนะนำเข้าไปในห้างโคออป มีหมูยอ แหนม ไส้กรอกชนิดต่างๆ ซื้ออาหารของตายแบบนี้มากินได้เลยครับ เวลามาเที่ยวแล้วอาหารเมืองไหนไม่อร่อยผมก็มักใช้วิธีนี้ เดินเที่ยวไปจากตัวเมืองไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงห้าง Coop mark ดูพิกัด GPS ได้เลยครับ Mr.hotsia มกราคม 2555
จังหวัดช็อกจรัง(Soc Trang) เป็นจังหวัดชายฝั่งทะเลในสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง(mekong delta) ของเวียดนาม ตั้งอยู่บนฝั่งขวาของแม่น้ำ Masspero river ในภาคใต้เวียดนาม อยู่บนเส้นทางระหว่างจากโฮจิมินห์ไปจังหวัดบักเลียว (Bac Lieu) และจังหวัดก่าเมา(Ca Mau) จังหวัดช็อกจรังอยู่ห่างจากโฮจิมินห์ซิตี 240 กม. การเดินทางมาจังหวัดหวัดซ็อกจางจากโฮจิมินห์ขึ้นรถประจำทางจากสถานีขนส่งสายใต้ มีรถของหลายบริษัท ผมแนะนำของบริษัท Mai Link ถ้ามี เพราะบริษัทนี้รถบริการดี ตอนผมมาเที่ยวช็อกจางผมเดินทางมาจากบากเลียวซึ่งอยู่ตอนใส้ของช็อกจาง 30-40 กิโลเมตร รถมีบริการตลาดวันส่วนใหญ่เป็นรถที่ผ่านไปยังเกิ่นเทอ เพราะจังหวัดเกิ่นเทอคือจังหวัดที่เป็นศูนย์กลางของเวียดนามใต้โซนสามเหลี่ยมแม่น้ำโขง จังหวัดซ็อกจางเป็นจังหวัดที่มีชาวเขมรอยู่จำนวนมากเกือบ 30% หน้าตาคนแถวนี้ออกไปทางคล้ายชาวเขมร ผิวคล้ำหลายคน ผมไปกินข้าวที่ตลาดโต้รุ่งยังได้เจอชาวเขมรและทักทายกันในฐานะเป็นประเทศติดกันคุยทักกันเป็นภาษาใกล้เคียงกัน จังหวัดนี้มีการปลูกข้าวกันมาก จะเห็นท้องนาเต็มไปหมด มีการตากข้าวริมถนน ดินอุดมสมบูรณ์น่าจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ชาวขแมร์มาอยู่ที่นี่ เมื่อมีชาวเขมรอยู่เยอะก็มีวัดแบบชาวเขมรด้วยหลายวัด ในตัวเมืองช็อกจาง นอกจากวัดเขมรยังมีวัดที่เจ้าอาวาทปั้นรูปปั้นด้วยดินจำนวนมากคือวัดปั้นดิน(Clay Pagoda) ผมได้พาเที่ยวแล้วอ่านเรื่อง วัดเขมร วัดปั้นดิน ครับ อาหารการกินของคนเมืองนี้เขานิยมกินเป็ดย่างใส่ข้าวเหนียว มีขายอยู่หน้าตลาดเช้าหลายร้าน รองลงมาคือข้าวหน้าหมูทอด แหล่งกินอาหารตลาดโต้รุ่งอยู่หน้าตลาดเช้า ในเมืองช็อกจางมีห้างโคออปด้วย เดินเล่นไปเที่ยวกินอาหารที่นั้นก็ได้ ที่เมืองนี้ผมได้ไปกินเต้าทึงเย็นใส่ไข่ แปลกครับ อร่อยไปอีกแบบ ชาวเมืองช็อกจางนิยมกินเป็ด เลี้ยงไก่ ตามข้าวถนนจะเห็นร้านเป็ดย่าง เลี้ยงไก่ชน…
มีหลายวิธีในการเดินทางมายังเมืองจร่าวิญ สามารถนั่งรถมาจากโฮจิมินห์ มาจากเกิ่นเทอ ก่อนเดินทางมาผมอยู่ที่เมืองช็อกจาง ผมเลือกที่จะข้ามแม่น้ำ Co Chien มายังจังหวัดนี้ ผมนั่งมอเตอร์ไซค์ไปยังเมืองปากแม่น้ำระยะกว่า 20 กิโลเมตร แล้วนั่งเรือข้ามไปสันดอนกลางแม่น้ำ บนเรือมีแต่ชาวเวียดนามข้ามไม่มีนักท่องเที่ยว เมืองถึงสันดอนก็นั่งมอเตอร์ไซค์ไปอีกฝั่งของสันดอนต่อเรืออีกรอบ แม่น้ำช่วงนี้กว้างมากๆ หลายกิโลเมตรเลยครับ ไม่มีสะพานข้ามไปมา ต้องนั่งเรือเท่านั้น เหมือนเหยียบฝั่งแม่น้ำคือฝั่งของจังหวัดจร่าวิญแล้ว จากนั้นก็นั่งรถประจำทางเข้ามายังตัวเมืองจร่าวิญ มีชาวบ้านโดยสารเอาจักรยานมาด้วยไว้บนหลังคือรถ เมื่อถึงปลายทางเขาก็เอาลงถีบไปได้เลย ในการเอารถขึ้นเสียค่าบริการบ้างไม่แพงนัก สิ่งที่ผมประทับใจคือตอนนั่งมอเตอร์ไซค์ไปชนบทห่างไกลจากเมืองเห็นวิถีชีวิตชาวบ้านแท้ๆ ตอนนั่งเรือก็มีแต่ชาวเวียดนามสัญจรไปมา หลายคนใส่หมวกเวียดนาม รวมทั้งนักเรียนที่สวมชุดอ๋าวหย่ายด้วย (ชุดยาวสีขาว) ทำให้การเดินทางมาครั้งนี้ของ mr.hotsia ได้มาถึงปลายสุดของแม่น้ำโขงอย่างที่ตั้งใจไว้ เป็นแม่น้ำสองสายที่แตกจากแม่น้ำโขง จุดที่ผมไปคือปากแม่น้ำก่อนไหลลงทะเลครับ mr.hotsia มกราคม 2555