Tag: สิกขิม

ดาหลับโฮมสเตย์ เมืองเปริ่ง สิกขิมตะวันตก อินเดีย เปลิง(Pelling) เป็นเมืองในสิกขิมตะวันตก อินเดีย ตั้งอยู่ที่ระดับความสูง 2,150 เมตร (7,200 ฟุต) เมืองที่ตั้งอยู่ที่ระยะทาง 10 กิโลเมตรจากสำนักงานเขตของเมือง Geyzing มีบริการรถโดยสารธรรมดาเชื่อมต่อเมืองทั้งสองเมืองนี้ อย่างไรก็ตามกับการไหลเข้าของนักท่องเที่ยวในภูมิภาคนี้อยู่ระหว่างการเปลี่ยนแปลงที่มีถนนถูกซ่อมแซมและโรงแรมถูกตั้งขึ้นอย่างต่อเนื่อง เทือกเขาหิมาลัยและ Kanchenjanga อาจจะดูอย่างใกล้ชิดจาก Pelling นักเดินทางและนักผจญภัยเดินทางมาสำรวจป่าที่นี่ ธรรมชาติรอบๆ เปลิงยังคงเป็นดินแดนบริสุทธิ์ ในเดือนของฤดูหนาวที่เปริงมีหิมะปกคลุม เปลิ่งอยู่ห่างจากเมืองหลวงของรัฐอัสสัมคือเมืองกังต็อก 115 กิโลเมตร และห่างจาก Siliguri ที่มีสนามบินประมาณ 135 กม การเดินทางในสิกขิมทั้งหมดใช้รถจี๊ปประจำทางเชื่อมต่อไปยังเมืองต่างๆ ทั้งเมือง Pelling , Jorethang, Kalimpong และ Namchi(น้ำชี) สนามบินที่ใกล้ที่สุดคือสนามบิน Bagdogra ที่สิริกูรี ส่วนใหญ่ของผู้คนใน Pelling เป็นชาวพุทธและพูดภาษาสิกขิม ภาษาอื่น ๆ ที่พูดเป็นเนปาลภาษาฮินดีและภาษาอังกฤษ ห่างจากเมืองเปลิงประมาณ 1 ชั่วโมง มีหมู่บ้านของชาวบ้านอาศัยอยู่ตามสันเขา มีโฮมสเตย์สำหรับรองรับนักท่องเที่ยวด้วย ผมได้ข้อมูลมาจากบริษัททัวร์แห่งหนึ่งที่อยู่ในเมืองเปริง ผมตัดสินใจไปพักที่โฮมสเตย์แห่งนี้ 1…

Read More

รัฐสิกขิม(SIKKIM) คือรัฐหนึ่งทางตอนเหนือของประเทศอินเดีย มีพื้นที่ทางตะวันตกติดต่อกับประเทศเนปาล ทางทิศเหนือติดต่อกับเขตปกครองตนเองทิเบต และประเทศจีน และทางทิศตะวันออกติดต่อกับประเทศภูฏาน แต่เดิมสิกขิมเป็นรัฐเอกราช มีขนาดใหญ่กว่าเดลีเล็กน้อย ปกครองโดยราชวงศ์นัมเยล ด้วยความเป็นรัฐเอกราชเล็ก ๆ อาจถูกบั่นทอนจากจีนซึ่งยึดทิเบตได้ เมื่ออินเดียได้รับเอกราช สิกขิมจึงยอมอยู่ใต้เอกราชเดียวกับอินเดียเมื่อ 30 กว่าปีก่อน อดีตประชากรส่วนใหญ่ของที่นี้เป็นชาวเลปชาซึ่งมีเชื้อสายเป็นชาวทิเบต แต่ปัจจุบันประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวเนปาลี ประมาณร้อยละ 75 ของประชากรก่อนศตวรรษที่ 18 ประชากรส่วนใหญ่ในสิกขิมส่วนใหญ่เป็นชาวเลปชา ซึ่งอพยพมาจากทิเบตในศตวรรษที่ 8 ชาวเผ่ารุ่นแรกๆจะเป็นชนเผ่านัมกยาลสืบเชื้อสายจากชาวมินยักในทิเบต ในปี พ.ศ. 1811 (ค.ศ. 1268) เจ้าชายแห่งนัมกยาล นามว่า คเย บุมซา ได้เสด็จไปช่วยสร้างวัดนิกายศักยะขึ้นในทิเบต และทรงผูกมิตรกับชาวเลปชา นามว่าเตกงเท็ก เมื่อเตกงเท็กเสียชีวิต ชาวเลปชาจึงได้ยกคุรุตาชี โอรสองค์ที่ 4 ขึ้นเป็นช็อกยัล (กษัตริย์)ในปี พ.ศ. 2185 (ค.ศ. 1642) จนถึงในปี พ.ศ. 2243 (ค.ศ. 1700) ภูฏานได้รุกรานสิกขิม ช็อกยัลจึงได้เสด็จลี้ภัยไป และได้สร้างวัดขึ้นที่เปมารยังเซ และตาชีดิง ทรงคิดประดิษฐ์อักษรเลปชาขึ้น ก่อนที่จะถูกลอบปลงพระชนม์…

Read More